
Lehengo urtean, badakizuenez
ikastolan egon ginan zirikina proiektua egiten eta oroitzapen oso onak dodaz. Hasiera
baten,``Apoyo socioesolar´´eko proiektuan interesa izan neban, baina
zoritxarrez, ez etorran nire ordutegiagaz bat. Gainera, nire gauzak probatzea
gustatzen jat eta beste errealitate guztiz desberdin baten murgiltzeko aukera
Gurenakoa zan. Txurdinagako Gurenan hasi nintzan eta gero Indautxuko Gurenara
joango nintzan, baina arazo batzuengaitik ezinezkoa izan jatan Indautxuko
Gurenara joatea.
Esperientzia honek nire
burbuilatik ateratzeko aukera emon eustan. Izan be, presaren ondorioz, askotan
ez daukagu denporarik atzedenaldi bat hartzeko eta hausnartzeko. Uste dot 3
alditan bakarrik joan izan ahal nebala Gurenara. Gurenara joan nintzan
lehenengo egunean, bingo eguna zan eta oso ondo pasa genduan, bai
erresidentziakoak, bai nik bolak ozen kantatzen. Nire lehenengo kontaktua izan zan eta oso
pozik urten nintzan. Bigarren eta hirugarren egunetan barriz, ez nintzan hain
pozik urten. Maitasun guztiagaz tratatu nebazan, baina atsekabetuta irten
nintzan erresidentziatik, ez dakit zelan azaldu baina han egon nintzanean,
tristura asko izan neban, alde batetik eurak izan behar daben bakardadeagaitik
eta bestetik, euren egoeragaitik. Gizon eta emakume horrek gaztetan imaginatzen
nebazan, aktiboak, langileak, familia bat aurrera atera ebenak eta tristura
sortu eustan euren bizitza horrela amaitu behar izateak.
Jabetu naz, nik beste
zerbitzuren baten hobeto egongo nintzala. Suposatzen dot hau ez dala izan beste
pertsona batzuk izan daben esperientzia, baina uste dot proiektu hau
horretarako balio izan dauala, gizartean beste errealitate batzuk dagozala
ohartzeko eta egoera horreen aurrean ezin dogula ezinikusiarena egin baizik eta
barrutik mugitu behar deuskula eta gure indar guztiekaz gizartea aldatzen
saiatu behar dogula.
Mikel Basaras
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina